Rzeczywiście: smoczek uspokaja, zapewnia maluchowi zaspokojenie jednej z jego podstawowych potrzeb – ssania – i jest zawsze pod ręką (czego nie można powiedzieć o matczynej piersi). Z drugiej strony rodzice są straszeni wizją krzywego zgryzu i nawet kilkuletnich dzieci paradujących ze smoczkiem, z którym nie potrafią się rozstać. Podawać więc czy nie podawać?

Lekarze są w zasadzie zgodni: podawać, ale wyjmować smoczek z buzi dziecka gdy zaśnie i stopniowo odzwyczajać, gdy pojawią się u malucha pierwsze ząbki. Mimo tego, ze obecnie produkowane smoczki mają odpowiedni, anatomiczny kształt, zbyt długie ssanie może powodować powstawanie wad zgryzu.

Oprócz tego, że zawsze są pod ręką, smoczki mają też inne zalety: masują podniebienie i dziąsła, wspomagają rozwój mięśni twarzy, uczą prawidłowego ssania, pobudzają rozwój układu oddechowego dziecka, a co za tym idzie zmniejszają ryzyko wystąpienia śmierci łóżeczkowej, w pewnym stopniu zastępują maluchowi pierś i ułatwiają mu zasypianie.

Każde niemowlę rodzi się z bardzo silną potrzebą ssania, którą – jeśli nie podamy mu smoczka – będzie starało się zaspokajać w inny sposób: częstym ssaniem piersi, rogu kocyka, poduszki czy paluszków. Jeżeli więc nasze dziecko (zwłaszcza jeśli jest karmione butelką) zaczyna wkładać do buzi paluszki, lepiej podać mu odpowiednio dobrany smoczek. Musi on być dostosowany do wieku dziecka (dla noworodka lepszy jest smoczek silikonowy, dla starszych niemowląt lateksowy) i z odpowiedniej wielkości tarczą (zbyt duża może utrudniać oddychanie!).