Rola i zadania ucznia zmieniają gruntownie społeczną pozycję dziecka w zespole rodzinnym - przydają jej znaczenia, ale i zwiększają się wymagania wobec niego.

Wejście dziecka w nowe, niezmiernie złożone środowisko to również konieczność nawiązywania kontaktów z grupą rówieśniczą. Szkoła staje się zatem dla dziecka nie tylko miejscem, gdzie "pobiera" ono naukę, ale również i środowiskiem, w którym się ono coraz bardziej uspołecznia.

W społeczności klasowej spotykają się różne dzieci: jedne są hałaśliwe, nieposłuszne, inne bardzo spokojne lub zamknięte w sobie. Te ostatnie przeważnie same siedzą w ławce, podczas przerw stoją z dala od innych. Jeśli twoje dziecko jest nieśmiałe, nie potrafi współpracować z innymi, nie przejawia inicjatywy, może okazać się, że ma obniżoną samoocenę, a jego reakcją na nową sytuację będzie izolacja lub całkowite podporządkowanie się.

W skrajnych przypadkach postawa taka prowadzi do nerwic, chorób psychosomatycznych czy uzależnień. Dziecko przeżywa powodzenia i niepowodzenia w ukryciu, zamyka się w sobie. Pojawiają się wtedy mechanizmy ochronne, na przykład niechęć do szkoły, bóle brzucha, głowy, wymioty. Innymi objawami mogą być: moczenie nocne i mimowolne tiki, zaburzenia snu, łaknienia, wzmożona drażliwość, nieśmiałość, nadmierna płaczliwość, obgryzanie paznokci.

Podsumowując, okres młodszego wieku szkolnego to nie tylko ważny okres rozwojowy dziecka, ale także czas, w którym boryka się ono z licznymi trudnościami. Wszelkie powstałe wtedy nieprawidłowości, zaległości dziecko będzie musiało ciężko odpracować w późniejszych latach, by móc dorównać swoim rówieśnikom. Stanie się to możliwe jedynie wtedy, gdy my dorośli damy mu na to szansę i warunki, by mogło się prawidłowo rozwijać i wchodzić w życie bez kompleksów.